2014-05-24
Leczenie implantologiczne w Polsce z roku na rok zyskuje co raz więcej zwolenników. Szacuje się, że blisko 25 proc. zabiegów wykonywanych w klinikach dotyczy implantacji.

Liczba ta wynika nie tylko z bezpieczeństwa, skuteczności i trwałości zabiegu, ale również z ograniczenia do minimum przeciwwskazań do jego przeprowadzenia. Wszystko to dzięki nowoczesnym technikom regeneracyjnym umożliwiającym przeprowadzenie zabiegu nawet w skomplikowanych warunkach anatomicznych.

Zdrowe zęby dla każdego

Implanty to najczęściej wybierana metoda uzupełniania braków zębowych. Najprężniej rynek implantologiczny rozwija się wśród osób starszych. Szacuje się, że w ciągu ostatnich 10 lat tylko wśród 50 i 60-latków liczba przeprowadzanych zabiegów wzrosła aż czterokrotnie, przez co obecnie w Polsce wszczepia się łącznie ok. 100 tys. implantów. Popularność tej metody leczenia braków w uzębieniu wynika przede wszystkim z bezpieczeństwa samego zabiegu jak i trwałości wykonanych na implantach konstrukcji protetycznych takich jak  korony czy mosty. Leczenie implantologiczne pozwala na odbudowę utraconych zębów z zachowaniem komfortu maksymalnie zbliżonego do poczucia posiadania własnego uzębienia.

Wbrew krążącym opiniom praktycznie nie istnieje ryzyko reakcji alergicznej na implant, który jest wykonany z całkowicie obojętnego dla naszego organizmu tytanu. Wykonane na implantach sztuczne uzębienie wygląda całkowicie naturalnie oraz jest w pełni funkcjonalne.  Dzięki rozwojowi technik chirurgicznych wiele z wymienianych w przeszłości ograniczeń do implantacji kojarzących się zazwyczaj z brakiem odpowiednich warunków miejscowych w jamie ustnej, czyli niewystarczającą ilością lub jakością tkanki kostnej, daje się z powodzeniem wyeliminować. Nie bez powodu mówi się również że leczenie implantologiczne nie ma trwałych przeciwwskazań, a jedynie takie, które ze względu na stan pacjenta wymagają odroczenia zabiegu w czasie.

Do sytuacji,  które dyskwalifikują pacjenta do przeprowadzenia zabiegu wszczepienia implantu należy zaliczyć okres ciąży, zbyt młody wiek lub zły stan zdrowia.

- Do zabiegu potrzebne jest wykonanie zdjęć rentgenowskich, których nie można wykonywać w trakcie ciąży. Implantu nie można również wszczepiać dzieciom i młodzieży, u których nie zakończył się proces kształtowania kości. W przypadku gdy pacjentom, u których planuje się zabiegi implantacji towarzyszy choroba, należy wstrzymać się z zabiegiem do czasu, aż zostanie ona ustabilizowana, gdy mamy do czynienia z chorobą przewlekłą, lub wyleczona w przypadku pozostałych dolegliwości – tłumaczy dr Witold Kuroczko z praktyki  Dental Clinic w Zamościu.

Nowoczesne techniki dla trudnych przypadków

Do niedawna implanty wszczepiało się przede wszystkim w przypadkach nie budzących wątpliwości co do jakości, szerokości i wysokości  wyrostków zębodołowych szczęk.

Z punktu widzenia protetycznego niezwykle mocno ograniczało to wskazania do zastosowania tej techniki leczenia. Obecnie, dzięki wykorzystaniu nowoczesnych metod odbudowy tkanek w jamie ustnej możliwe jest wszczepienie implantu w nawet bardzo skomplikowanych przypadkach. Do najczęstszych przyczyn braków kostnych będących miejscowym ograniczeniem do implantacji  zalicza się: utratę kości w wyniku przebiegu chorób przyzębia- periodontopatii; powikłania nieleczonej próchnicy przyczyniające się do wczesnych ekstrakcji zębów;  urazy związane z utratą zębów oraz wrodzone  lub nabyte (np. ucisk podłoża ruchomą protezą) defekty kości szczęk.

W zależności od rodzaju schorzenia lub urazu mogą one spowodować niewystarczającą ilość kości do wprowadzenia implantu (na wysokość) lub niewystarczającą ilość kości do pokrycia jego gwintu (na szerokość). Jednym z powszechnie rozpoznawanych schorzeń jamy ustnej, którego odległe następstwa są powodem zabiegów rekonstrukcyjnych, koniecznych dla przygotowania jamy ustnej do implantacji są periodontopatie, czyli zapalenia przyzębia potocznie zwane paradontozą.

- Periodontapie mylnie kojarzy się z zaawansowanym wiekiem, chociaż rzeczywiście choroby przyzębia o różnym stopniu zaawansowania są problemem dotykającym znaczną część osób dorosłych powyżej 30 roku życia. Istotnym czynnikiem występowania i nasilania się periodontopatii  jest niedostateczna higiena jamy ustnej. To w dalszym ciągu główna i wyjściowa przyczyna utraty zębów, prowadzącej do utraty kości –  tłumaczy dr Witold Kuroczko z praktyki Dental Clinic w Zamościu.

Oręż w walce z niewłaściwym środowiskiem dla implantacji

Aktualne możliwości rekonstrukcji tkanki kostnej i dziąseł pozwalają na zaplanowanie i wykonanie zabiegów wszczepienia implantów u przeważającej większości pacjentów. Odpowiadają one za właściwe przygotowanie środowiska jamy ustnej do implantacji. Do najczęściej stosowanych technik z zakresu chirurgii stomatologicznej służących regeneracji i odbudowie utraconych tkanek należy zaliczyć 4 rodzaje zabiegów.

Sterowana regeneracja kości (GBR – guided bone regeneration)

Zwana również augmentacją jest najczęściej wykonywanym zabiegiem regeneracyjnym  tkanki kostnej w jamie ustnej. Szacuje się, że blisko 60 proc. przypadków implantacji wymaga dodatkowego udziału GBR. Zabieg polega na uzupełnieniu ubytku kości wyrostka zębodołowego materiałem kostnym z jednoczesnym stworzeniem rusztowania utrzymującego przestrzeń dla regeneracji kości. Podczas zabiegu wypełnia się przestrzeń w miejscu braku kostnego materiałem kościozastępczym z dodatkiem własnej tkanki kostnej pacjenta pobranej z najbliższego otoczenia pola zabiegowego. Uzyskaną nadbudowę pokrywa się specjalną membraną oraz zaadaptowanym płatem błony śluzowej i dziąsła. Wykorzystywane materiały pełnią rolę rusztowania dla odbudowującej się kości, inne natomiast stymulują organizm do przeprowadzenia regeneracji kości tak, aby biomateriały zastąpiła pełnowartościowa kość pacjenta gotowa na obciążenie implantem. Zabieg umożliwia zwiększenie szerokości lub wysokości wyrostka kostnego w ograniczonym zakresie.

- Decyzję o potrzebie wykonania zabiegu sterowanej regeneracji kości w większości przypadków podejmuje lekarz jeszcze przed zabiegiem implantacji i po dokładnej analizie wykonanych zdjęć rentgenowskich oraz warunków w jamie ustnej. Muszą to być działania zaplanowane, uwzględniające indywidualne warunki  anatomiczne pacjenta w tym stan błony śluzowej i dziąseł oraz jakość tkanek przyzębia. Dobranie odpowiedniej techniki GBR oraz zaplanowanie i zastosowanie właściwych metod zarządzania tkankami dziąsła jest podstawą sukcesu regeneracji kości umożliwiającej wykonanie prawidłowej implantacji i uzyskanie  oczekiwanego długotrwałego efektu estetycznego. – informuje dr Witold Kuroczko z Dental Clinic w Zamościu.

Przeszczep tkanki kostnej (bone graft)

W przypadkach znacznych ubytków kostnych, spowodowanych najczęściej urazem lub utratą dużej liczby zębów w przeszłości, techniki GBR mogą nie zapewnić właściwych warunków dla  odbudowy tkanki kostnej. W takich sytuacjach stosuje się przeszczepy kostne. Zabieg polega na pobraniu fragmentu własnej tkanki kostnej pacjenta, najczęściej w obrębie jamy ustnej, z okolicy bródki lub okolicy dolnych ósemek. Następnie pobrany fragment kości jest stabilizowany i dopasowywany w miejscu przyszłej implantacji i przykrywany błoną śluzową.  Po kilku miesiącach ulega całkowitemu zrośnięciu z kością w rekonstruowanym miejscu i jest gotowy na przyjęcie implantu. Pomimo groźnie brzmiącej procedury jest to zabieg stosunkowo mało inwazyjny i zupełnie bezbolesny, przypominający chirurgiczne usunięcie zęba. W miejscu pobrania fragmentu kostnego przeprowadza się prostą augmentację przez co nie ma on wpływu na kosmetykę twarzy.

Podniesienie zatoki szczękowej (sinus lift)

Jeżeli zanik kości występuje w tylnym odcinku górnej szczęki, to najbardziej zalecaną metodą rekonstrukcji jest zabieg  podniesienia dna zatoki szczękowej. Zabieg ten polega na wycięciu okna w przedniej ścianie zatoki dla uzyskania dostępu do błony śluzowej zatoki występującej w miejscu zaniku oraz jej delikatnym podniesieniu. W powstałej wolnej przestrzeni umieszcza się biomateriał lub własną kość pacjenta. Dzięki tej metodzie pacjent zyskuje dodatkowe 3 do 10mm kości gotowej na przyjęcie implantu. Z powodu znacznego zakresu odbudowy czas potrzebny na regenerację wydłuża się jednak do ok. 6-9 miesięcy.

Regeneracja dziąseł  (soft tissue augmentation)

Zanik kości to nie jedyny mankament wymagający przeprowadzenia dodatkowego zabiegu. Nieruchoma część błony śluzowej jamy ustnej w bezpośrednim otoczeniu zębów zwana dziąsłem spełnia ważną rolę ochronną i estetyczną. Zanik lub oddziedziczona zbyt mała grubość i szerokość dziąseł prowadzą do odsłonięcia się szyjek zębowych przyczyniając się do nadwrażliwości zębów oraz pogorszenia się warunków higienicznych i estetycznych przy implantach. Zabiegi poprawiające kondycję dziąseł przeprowadza się z wykorzystaniem substytutów pochodzenia zwierzęcego lub własnych tkanek pacjenta. Tkankę do przeszczepu pobiera się z podniebienia po czym wprowadza się w wytworzoną kopertę lub tunel błony śluzowej bądź też przykrywa obszar odsłoniętej okostnej. Pobrany i zasłaniany obszar zaszywa się na kilkanaście dni. Adaptacja tkanki w okolicy regeneracji dziąsła następuje po kilkunastu tygodniach, wtedy kolor oraz kontur tkanki jest nie do odróżnienia.

-Odbudowa deficytów oraz utrzymanie w dobrym zdrowiu i higienie dziąseł w pobliżu implantów są niezbędne dla utrzymania uzyskanych efektów estetycznych. Implantom nie grozi już próchnica ale właściwa kondycja dziąseł jest wciąż bardzo ważna. Zaniechania lub popełniane błędy prowadzą zawsze do komplikacji, których konsekwencją mogą być nawet utraty implantów. Implanty maja nam służyć przez całe życie, aby to osiągnąć potrzebna jest stała opieka i współpraca zespołu lekarz-pacjent - informuje dr Witold Kuroczko z Dental Clinic w Zamościu.

Nowoczesne techniki regeneracji i odbudowy tkanek odpowiadają za rosnącą liczbę przeprowadzanych zabiegów implantacji na całym świecie. Dzięki nim każdy pacjent dotknięty brakiem zębowym niezależnie od występujących komplikacji może liczyć na zdrowy, pełny i funkcjonalny uśmiech przez wiele lat.

Nadesłał: bskowron