2008-02-28
Źle wykonane tarasy szybko się niszczą. Podczas naprawy trzeba dopilnować starannego wykonania wszystkich warstw, inaczej cały wysiłek pójdzie na marne.

Taras, zwłaszcza ten nad pomieszczeniem ogrzewanym, to najbardziej narażony na zniszczenie element konstrukcji domu. By mógł przetrwać niejedną zimę, powinien być właściwie zaprojektowany i starannie wykonany z odpowiednio dobranych materiałów.

Najlepszym testem jakości wykonania tarasu są zmiany temperatury (latem +60°C, zimą -30°C), które powodują, że wszystkie jego warstwy bezustannie kurczą się i rozszerzają. Jeśli zostały źle zrobione, to wcześniej czy później nawierzchnia popęka, a w powstałe szczeliny i rysy wniknie woda. Powtarzające się procesy jej zamarzania i rozmarzania doprowadzą do coraz większych uszkodzeń. Na skutki nie trzeba będzie długo czekać: pękające, a nawet odpadające płytki, zacieki, wykwity na suficie i ścianach pomieszczenia znajdującego się pod tarasem mogą pojawić się już w pierwszym roku od zakończenia prac. Warto wtedy od razu znaleźć przyczynę i nie odkładać naprawy na później. Lepiej też nie oszczędzać na materiałach i kosztach robocizny. Może się bowiem potem okazać, że trzeba będzie zapłacić po raz kolejny i za każdym razem dużo więcej.

Właściwie ułożone warstwy

Konstrukcję nośną tarasu nad pomieszczeniem - zarówno nieogrzewanym, jak i ogrzewanym - stanowi zwykle strop żelbetowy. Musi być on odpowiednio mocny i sztywny, bo to na nim układane są warstwy wykończeniowe i izolacyjne decydujące o trwałości wykończenia tarasu. Trzeba też pamiętać o tym, że wszystkie warstwy układane na konstrukcji stropowej powinny być oddzielone od ścian domu dylatacją.

1. Taras nad pomieszczeniem nieogrzewanym nie wymaga wprawdzie ocieplenia, ale musi być szczelny, by woda nie przedostawała się do pomieszczenia znajdującego się pod nim i nie zawilgociła konstrukcji. Najczęściej spotykanym rozwiązaniem jest ułożenie na stropie żelbetowym warstwy betonu z uformowanym spadkiem 1,5-2% (jest konieczny, by z powierzchni tarasu szybko spływała woda), a na nim izolacji przeciwwilgociowej, na przykład z papy termozgrzewalnej. Na izolacji przeciwwilgociowej układa się wylewkę betonową o grubości 4-5 cm z zatopioną w niej przeciwskurczową siatką stalową. Wylewka dociska do podłoża izolację przeciwwilgociową i stanowi podkład pod wykończenie, na przykład płytki ceramiczne.

2. Taras nad pomieszczeniem ogrzewanym wymaga bardzo dobrego ocieplenia - co najmniej 12 cm izolacji, ale nawet warstwa 20 cm izolacji nie będzie przesadą. Strop tarasu powinien znajdować się niżej niż strop w pomieszczeniu, z którego będzie się na ten taras wychodzić. Różnica między poziomem płyty tarasu a poziomem stropu powinna wynosić 17-25 cm, zależnie od grubości podłogi wewnątrz i warstw tarasu (przede wszystkim grubości jego ocieplenia). Warstwy tarasu mogą być ułożone w następujący sposób:

Tradycyjny - bezpośrednio na stropie układa się ocieplenie, zazwyczaj z ułożonych w jednej warstwie płyt z twardego styropianu, z frezowanymi krawędziami. Można również zastosować zwykłe płyty styropianowe, ale trzeba je układać w dwóch warstwach, i to tak, aby ich połączenia się nie pokrywały. Obydwa sposoby układania styropianu wykluczają powstawanie mostków termicznych. Innym materiałem polecanym do ocieplania tarasów jest polistyren ekstrudowany.
Na ociepleniu układa się warstwę betonu o grubości minimalnie 5 cm ze spadkiem 1,5-2%, a następnie izolację przeciwwilgociową - z dwóch warstw papy. Ważne jest, by nie były one ze sobą sklejone, bo pod wpływem zmian temperatury pokrycie tarasu kurczy się i rozszerza bardziej niż podłoże. Sklejona papa szybko by pękała i w pomieszczeniu pod tarasem pojawiałyby się przecieki. Warto między dwie warstwy papy nasypać talku, który ułatwi ich wzajemne ruchy. Kolejne warstwy stanowi wylewka betonowa z ułożoną na niej nawierzchnią, na przykład z płytek ceramicznych.

Nowoczesny, czyli z odwróconym układem warstw. Najpierw na stropie żelbetowym układa się izolację przeciwwilgociową (np. z papy termozgrzewalnej), a dopiero na niej ocieplenie z płyt polistyrenu ekstrudowanego. Taki układ warstw chroni izolację przeciwwilgociową przed oddziaływaniem niskiej i wysokiej temperatury (oraz jej wahań), a także przed uszkodzeniami mechanicznymi.
Warstwę ocieplenia przykrywa się warstwami wykończeniowymi, które zależą od planowanego sposobu wykończenia tarasu. W najprostszym rozwiązaniu nawierzchnię układa się z płyt betonowych lub kamiennych na podsypce żwirowej albo na podkładkach dystansowych. Na powierzchni takiego tarasu można też założyć trawnik lub nawet ogród.

Sposoby naprawy

Wybór odpowiedniego rozwiązania zależy od stopnia zniszczenia tarasu oraz możliwości zwiększenia grubości jego warstw wykończeniowych. Nawierzchnia tarasu nie powinna być bowiem położona wyżej niż powierzchnia posadzki w pomieszczeniu, które z nim sąsiaduje, jeśli nie chcemy mieć stopni w drzwiach balkonowych.

• Sytuacja I: taras nie przecieka, ale odpadają płytki ceramiczne. Należy usunąć okładzinę i położyć nową. Do jej klejenia i spoinowania należy użyć elastycznych zapraw mrozoodpornych.
• Sytuacja II: taras przecieka, ale płytki są zniszczone. Najprostszym sposobem jest pokrycie płytek ceramicznych elastyczną farbą wodoszczelną, która nie tylko stanowi dodatkowe uszczelnienie, ale także kryje rysy i pęknięcia podłoża. Utworzona powłoka jest odporna na warunki atmosferyczne, promieniowanie UV oraz ścieranie. Taka farba dostępna jest w kilku kolorach, można ją też wykończyć kolorową posypką lub piaskiem kwarcowym.
• Sytuacja III: taras przecieka, odpadają płytki ceramiczne, ale wylewka betonowa jest w dobrym stanie. Należy usunąć okładzinę, wykonać nowe obróbki blacharskie, a kolejne warstwy ułożyć, wybierając jeden z następujących sposobów:

- Sposób I. Na wylewkę betonową trzeba nanieść elastyczną masę wodoodporną. Tworzy ona szczelną bezspoinową powłokę, która dzięki rozciągliwości kompensuje ruchy wynikające z rozszerzalności termicznej poszczególnych warstw tarasu. Pierwsza warstwa takiej masy stanowi dodatkową izolację przeciwwilgociową oraz wypełnia i wyrównuje uszkodzenia powierzchni betonowej. Drugą warstwą klei się płytki ceramiczne.

- Sposób II. Do betonu ze spadkiem przykleja się matę uszczelniająco - oddzielającą, którą jest odporna na nacisk wodoszczelna folia polietylenowa z kwadratowymi wgłębieniami. Wgłębienia od spodniej strony przyklejone są do tkaniny służącej do mocowania maty na podłożu w zaprawie klejącej. Po ułożeniu maty na zaprawie klejowej można od razu mocować do niej płytki ceramiczne, co znacznie przyspiesza prace.

- Sposób III. Po wykonaniu nowej izolacji przeciwwilgociowej z papy termozgrzewalnej można na niej ułożyć na specjalnych słupkach lub podkładkach dystansowych nawierzchnię z płyt betonowych, kamiennych lub drewna. Wtedy woda będzie mogła swobodnie przenikać przez pokrycie i spływać po izolacji przeciwwilgociowej do rynny.

• Sytuacja IV: taras przecieka, odpadają płytki ceramiczne, wylewka betonowa kruszy się i pęka. Konieczne jest usunięcie wylewki betonowej. Jeśli warstwa izolacji przeciwwilgociowej z papy jest w dobrym stanie, można ją zostawić, jeśli jest zniszczona - należy ją usunąć. Następnie wykonuje się nową wylewkę betonową ze spadkiem, mocuje nowe obróbki blacharskie i układa kolejne warstwy podobnie jak w sytuacji III (według wybranego sposobu I, II lub III).
• Sytuacja V: taras przecieka, odpadają płytki ceramiczne, wylewka betonowa oraz beton ze spadkiem na ociepleniu kruszą się i pękają, uszkodzona jest konstrukcja stropu, zwłaszcza na brzegach. Jedynym skutecznym sposobem jej naprawy jest usunięcie wszystkich warstw i poprawne wykonanie ich od nowa, najlepiej w odwróconym układzie warstw. Można też ułożyć ocieplenie na stropie, na nim zbrojoną i zdylatowaną warstwę betonu ze spadkiem, a kolejne warstwy według wybranego sposobu I, II lub III. 

Jeden system i wykonawca

Na rynku jest wiele systemów izolacyjnych oferowanych przez producentów chemii budowlanej. Stanowią one kompleksowe rozwiązanie dla izolacji tarasów, co gwarantuje skuteczność i trwałość wykonanej naprawy. Niedopuszczalne jest jednak mieszanie produktów pochodzących z różnych systemów. Dobrze jest wybrać jeden system naprawy i zlecić wykonanie remontu doświadczonej ekipie, najlepiej takiej, która została przeszkolona przez producenta wybranego systemu. Łatwo wtedy bowiem ustalić, kto bierze odpowiedzialność za ewentualne błędy.

Nadesłał: m_g11